S.M. Bonawentura Noworolska CSSJ

Opracowanie S. M. Bonawentury Noworolskiej "Ocalić od zapomnienia" stanowi cenny zapis kronikarski działalności Sióstr św. Józefa w duchu charyzmatu swego Założyciela, Błogosławionego Zygmunta Gorazdowskiego, na terenach Archidiecezji Lwowskiej, kiedy po wielu latach w zupełnie nowych warunkach podjęły swą posługę. Widać w niej zapał i poświęcenie dla chorych, potrzebujących, ludzi starszych i troskę ewangelizacyjną o dzieci i młodzież.
Na uwagę zasługuje kontynuacja charyzmatu Założyciela w nowy sposób. Siostry docierają ze swą posługą do chorych i potrzebujących tam, gdzie oni mieszkają. Często towarzyszy im kapłan tak, że mogą oni duchowo się umacniać w dźwiganiu krzyża razem z Chrystusem.
Ufam, że lektura tego opracowania wprowadzi czytających w pogłębione zrozumienie charyzmatu Błogosławionego i zachęci do świadczenia miłosierdzia ludziom doświadczonym różnymi biedami.
Z serca błogosławi dalszej ofiarnej pracy Sióstr.

Marian kardynał Jaworski
Abp Metropolita Lwowski

Przeżycia Wielkiego Jubileuszu 2000 lat od przyjścia na świat Jezusa Chrystusa, towarzyszące dziękczynieniu za miłość Bożą objawioną we Wcieleniu Jego Syna, pozwoliły nam jeszcze bardziej uświadomić sobie prawdę słów Ewangelii: "Tak bowiem Bóg umiłował świat, że Syna swego Jednorodzonego dał, aby każdy kto w Niego wierzy, nie zginął, ale miał życie wieczne" (J 3,16).

Kolejny, rozpoczynający nowe stulecie i tysiąclecie rok 2001 i przypadająca w nim 10-ta rocznica ponownego ustanowienia przez Ojca Świętego Jana Pawła II pełnych struktur kościelnych i mianowania biskupów katolickich na Ukrainie (16.01.1991), jak również ponownego rozpoczęcia przez nasze Zgromadzenie Sióstr Św. Józefa, działalności na tych terenach, po 45 - letniej przerwie spowodowanej przymusową ekspatriacją, w naturalny sposób przedłużyły nasze trwanie w dziękczynieniu wobec Boga, który kolejny raz "okazał potęgę dzieł swoich" (Ps. 111,6). Oprócz zwyczajnego następstwa dat wyznaczających rocznice, dodatkowym powodem dziękczynnego "Te Deum" w 10-tą rocznicę pracy Kościoła i naszego Zgromadzenia na terenach Ukrainy stały się: pielgrzymka Ojca Św. Jana Pawła II (23.06.-27.06.2001) na Ukrainę, podczas której dokonał beatyfikacji Sług Bożych - ks. arcybiskupa Józefa Bilczewskiego i ks. Zygmunta Gorazdowskiego, Założyciela naszego Zgromadzenia oraz 28 Męczenników obrządku greko-katolickiego. Doniosłym wydarzeniem, poprzedzającym pielgrzymkę, było wyniesienie do godności kardynalskiej metropolity lwowskiego, ks. arcybiskupa Mariana Jaworskiego, ogłoszone 28.01.2001 r. i dopełnione przekazaniem insygniów kardynalskich 21 lutego 2001 r. w Watykanie. Podczas swojego ingresu kardynalskiego do bazyliki metropolitalnej we Lwowie w dniu 3 marca 2001 r. ks. Kardynał stwierdził:
"Dzisiejsza uroczystość po minionym okresie prześladowania, gdy kościoły były pozamykane i dawał się we znaki brak kapłanów i brak biskupa, to dowód cudu, jakiego dokonała Opatrzność Boża ze względu na świadectwo żywej wiary Kościoła na Ukrainie, wiary która przetrwała lata ucisku i próby w jedności z następcą Św. Piotra. I my dzisiaj za to wszystko wysławiamy Pana Boga."

Nasuwają się słowa Sługi Bożego, Wielkiego Prymasa Tysiąclecia, ks. kardynała Stefana Wyszyńskiego, który podczas pierwszej pielgrzymki Ojca Św. do Polski, snując refleksję na temat tego, co się dokonało, stwierdził: "Nikt z nas nie mógłby wymyślić tego naprzód".

Początki wznowienia przez nasze Zgromadzenie działalności na Ukrainie były skromne i niełatwe. Siłą niezwykle mocno przyciągającą, był niewątpliwie grób Ojca Założyciela, Ks. Zygmunta Gorazdowskiego na Cmentarzu Łyczakowskim we Lwowie, który poprzez pozostawiony swoim duchowym córkom charyzmat, nigdy nie przestał być duchowo obecny we wspólnocie sióstr. Toteż gdy tylko nastała "odwilż religijna" na terenach byłego Związku Radzieckiego (1989 r.), co zbiegło się w czasie z rozpoczęciem procesu beatyfikacyjnego Ojca Założyciela (29.06.1989 r.) i zaczęły napływać zaproszenia do pracy od kapłanów - wówczas jeszcze bardzo nielicznych - Zgromadzenie odpowiedziało posyłając najpierw siostry do pomocy w pracy katechetycznej, parafialnej i wśród ubogich na określony czas. Z czasem zaczęły powstawać placówki i poszerzał się zakres działalności apostolskiej. Przyszły też pierwsze owoce w postaci nowych powołań zakonnych spośród młodzieży tych wspólnot, które były objęte naszą apostolską posługą. Przypisujemy to wstawiennictwu Błogosławionego ks. Zygmunta i odczytujemy jako wyraźny znak, że nasza obecność na tych terenach to nie tylko kwestia powrotu do kolebki Zgromadzenia, ale przede wszystkim wola Opatrzności.

Niniejsze opracowanie nie jest monografią historii minionego dziesięciolecia, lecz zapisem wydarzeń i towarzyszących im refleksji, relacji świadków, którzy mieli swój udział w odbudowywaniu, a często w budowaniu od podstaw życia religijnego na Ukrainie, zniszczonego przez ponad 70-letnią przymusową ateizację i rugowanie z życia wszystkiego, co mogłoby przypominać o Bogu i Kościele. Chociaż w zapisie wydarzeń skoncentrowałam się na tym co bezpośrednio dotyczy posługi sióstr józefitek, to jednak, choć bardziej ogólnie i wycinkowo, nie pomijam wydarzeń, które przeżywał cały Kościół na Ukrainie, pragnąc, aby pozostał materialny ślad, który pozwoli ocalić od zapomnienia to, co złożyło się na ponowne początki Kościoła i naszego Zgromadzenia na tych terenach.