Ojciec św. Jan Paweł II w encyklice "Redemptoris misio" napisał: Misje (...) odnawiają Kościół, wzmacniają wiarę i tożsamość chrześcijańską, dają życiu chrześcijańskiemu nowy entuzjazm i nowe uzasadnienie (RM 2). Nikt wierzący w Chrystusa, żadna instytucja Kościoła nie może uchylić się od tego najpoważniejszego obowiązku: głoszenia Chrystusa wszystkim ludom (RM 3).

Zgromadzenie Sióstr św. Józefa, obchodząc w roku 1984 jubileusz 100-lecia swojego istnienia, pragnęło uczynić dar dla Kościoła brazylijskiego. Dnia 7 grudnia 1983 r. pierwsze cztery misjonarki odpłynęły statkiem z Włoch, by po 14 dniach dotrzeć do Brazylii i rozpocząć misyjną posługę w stanie Paraná, w niewielkim mieście Rosario.
Siostry zetknęły się tam z ogromną ludzką biedą. Najbardziej wzruszający był widok dzieci, które pozbawione dzieciństwa i nauki szkolnej, same musiały starać się o środki do życia, żebrząc o chleb, przeszukując śmietniki lub sprzedając zebrane puszki i makulaturę. Siostry z wielkim zapałem podjęły posługę misyjną, pragnąc by przez ich serca i ręce przelewała się dobroć i miłość Boga. Zaangażowały się w pracę duszpasterską i charytatywną w parafii, do której należało 36 kaplic dojazdowych.

Oprócz katechizacji i prowadzenia nabożeństw paraliturgicznych, siostry zorganizowały kurs kroju i szycia dla kobiet, wskazując im sposób zarabiania na życie.

Zajęły się również prowadzeniem nowo wybudowanego szpitala misyjnego, podejmując w nim pracę administracyjną i pielęgniarską. Szpital ten pełnił również funkcję przychodni zdrowia, do której przez cały dzień przychodzili chorzy z okolicznych osad i wiosek.

Po czterech latach posługiwania najbiedniejszym, siostry musiały opuścić Rosario, z powodu wielorakich trudności i niekorzystnych układów politycznych.

W styczniu 1988 r. przybyły do Curitiba i zamieszkały na peryferiach tego miasta. Podjęły pracę w szpitalu i posługę ludziom najbiedniejszym na favelach oraz ewangelizację przy parafii św. Jerzego, prowadzonej przez Księży Marianów.

Dom zakonny sióstr w Curitiba stał się również miejscem. formacji dla dziewcząt brazylijskich, pragnących oddać się Jezusowi w życiu zakonnym.

Gdy w 1989 r. zwiększyła się liczba józefickich misjonarek z Polski, powstała nowa wspólnota w Contenda, miejscowości położonej 30 km od Curitiba. Mieszkańcy tego 5 000 miasteczka to w większości dawni emigranci polscy i ich rodziny. Siostry podjęły tam pracę w szpitalu, przedszkolu i włączyły się również w duszpasterstwo parafialne. Pobyt józefitek w tamtejszym środowisku trwał do 2002 r. Siostry zrezygnowały z posługi chorym, gdyż wymagania szpitala nie dawały się pogodzić z moralnymi zasadami chrześcijańskimi.

Kolejna józeficka wspólnota w Brazylii została utworzona w Roku Wielkiego Jubileuszu 2000- lecia narodzin Chrystusa. Siostry zamieszkały przy parafii św. Sebastiana, w Rio de Janeiro, podejmując pracę w szpitalu i posługę ewangelizacyjną wśród mieszkańców faveli. W roku kanonizacji naszego Założyciela - św. Ks. Zygmunta Gorazdowskiego, powstała kolejna placówka misyjna w północnej Brazylii, w miejscowości Monçao. Od stycznia 2005 roku siostry zajmują się tam duszpasterstwem dzieci, prowadzą świetlicę i podejmują pracę ewangelizacyjną.